اندر باب ریـش و تـاریـخـچــه آن !

ریش مو هائی است، که بر روی گونه ها، لب بالا، چانه و زیر چانه  حیوانات و بویژه در صورت انسان نمایان، چون انسانها ، اورانگوتانها و سایر حیوانات نر میروید و رشد میکند.

 در حالت عادی  فقط  مردان بالغ ، آنهم بدلیل داشتن هورمون تستوسترون Testosterone، قادر بداشتن ریش میباشند. اما باستثنای زنان مبتلا به بیماری هورمونی هیرسوتیسم hirsutism، برصورت سایر زنان ریش نمیروید.

  قابل یاد آوریست، که انسانهای اولیه در دوران ماقبل التأریخ بدلیل نداشتن وسایل و امکانات لازم، ریش هایشان را نمی تراشیدند، بلکه از مزایای آن در گرم نگهداشتن  و یا در کاهش صدمات ضربات وارده بر صورت هایشان استفاده مینمودند. طوریکه از مطالعه  اسناد تأریخی بر میآید، هزاران سال قبل از ظهور دین اسلام،  داشتن ریش در بین پیروان سایر ادیان چون « زرتشتیان، یهودان، مسحیان و...» نیز رایج بوده است.

 چنانچه در شمایل پیشوایان دینی   ادیان دیده میشود، که آنها اکثرآ دارای ریش بوده اند. در ضمن قابل تذکر است، که خلاف تصور عده ئی، داشتن ریش بزرگ، ولی با سبیلهای تراشیده،   صرف یک سنت اسلامی نبوده، بلکه نظر به اسناد و مدارک کشف شده تأریخی، این سنت هزاران سال قبل از تولد پیامبر اسلام نیز وجود داشته است.

علاوه بر این باید گفت که در حدود (۳۰۰۰) سال قبل از میلاد، ابزاری از مس ساخته میشده، که آنها کاربرد بهداشتی، یا اصلاح  و کوتاه کردن ریش را داشته اند. اما اسکندر مقدونی نخستین کسی  بوده، که او در قرن چهارم قبل از میلاد، تراشیدن ریش را  بشدت در جهان ترویج کرده است. زیرا او معتقد بوده، که در صورت اصلاح و کوتاه کردن ریش، ظاهر فرد  مرتب تر و تمیز تر به نظر می رسد.

همچنان باید یاد آور شد، که نظر به سکههای کشف شده، از پادشاهان گذشته سلسله حکومات مختلف در سرزمین باستانی ما، چون هرایوس موسس امپراتوری کوشانی، اشک اول موسس ملوک الطوایف اشکانی و بویژه  پادشاهان امپراتوری یفتلی،  که همه در قبل از ظهور دین اسلام میزیستند، ریشهای شانرا میتراشیدند و دارای سر و صورت مرتب و منظمی بودند.