بمیان سینۀ خود دل بیقرار دارم

بمیان سینۀ خود دل بیقرار دارم

رُخ زرد و دیدۀ ترغم بی شما دارم

برل تو چون زلیخا شده عمری یوسف من

که بیائی یا نیائی بتو انتظار دارم

بمثال شانه جانا بتو پیچشم از آنست

که بتار تار زلف تو هزار کار دارم

عجب است اینکه بهوای نوجوانی

بخزان عمر یاران هوس بهار دارم

بر هربتی مشخص بنموده ام اتاقی

که درون سینۀ خود دلی چون انار دارم

چوا ارداتم همیشه بجانب شاه باشد

که مدام عزم رفتن بسوی مزار دارم

منشین به پلهوی من که سوز من نه سوزی

چو ز برق روی خوبان دل پر شرار دارم

من از عشقری شنیدم دم اخر این

زمفاد زندگانی  دل داغدار دارم