مجسمه های نذری عراق باستان، که بهدف خوشنودی خدایان مورد پرستش، دست بر سینه دارند !

 نظر به تحقیقات انجام شده باستان شناسی، در طول دوره باصطلاح سلسله اولیه ( ۲۹۰۰ تا ۲۳۵۰ ق -م) زنده گی در شهرهای بین النهرین (عراق باستان) بر خدایان متمرکز بوده است، طوری که در آن زمان اعتقاد بر این بوده، که  خدایان در اماکن ومعابدی که مختص آنها  ساخته میشده ، زنده گی می کنند. ولی این اماکن و معابد در دسترس عامه مردم قرار نداشته و شاید به دلیل همین عدم دسترسی بوده، که نخبگان  جامعه خواسته اند، تا تصاویر « مجسمه هائی» از خود شان را در حضور خدایان مورد پرستش خویش قرار بدهند. تا این مجسمه ها جوهر وجودی خود آنها را در حضور خدایان شان تجسم ببخشند و بعوض خود شان عبادت کنند، تا  در زمانی که روح در بدن فیزیکی وجود ندارد، آنگاه بازهم در وجود این  مجسمه ها حضور داشته باشند و همیشه از خدایان شان دلجوئی نمایند و آنها را خوشنود نگهدارند. بویژه اینکه خدایان سومریان، نیز در قالب تندیس هابی در معابد حضور داشتند. طوریکه مبرهن است، این مجسمه ها، یعنی (Votive figures)  در اندازههای مختلفی استند و معمولاً از گچ یا سنگ آهک تراشیده شده اند، که بسیاری از آنها چشمهای منبت کاری شده بزرگی « بعنوان دریچه روح » و موهای رنگ شده ئی دارند. در ضمن دستهای این مجسمه ها معمولاً  بر روی هم و در سر سینههای این چهره ها قرار گرفته اند، همانطوریکه حالا نماز گذاران مسلمان چنین میکنند و از همین سنت سومریان باستان و بت پرست، که در حدود پنج هزار سال قبل میزیسته اند، تقلید و پیروی میکنند.

 قابل یاد آوریست، که تعداد زیادی ازین مجسمه ها از معابد باستانی واقع در « تل اسمار، اشنونا، محل نیپور، خفاجه و تل آگراب»، در نزدیکی رودخانه دیاله، شاخه اصلی دجله در شرق بین النهرین، دربین سالهای ( ۱۹۵۷ - ۱۹۵۸) و (۱۹۶۰ - ۱۹۶۱ م) کشف شده اند.

 اما  برخی ازین چهرههای وقفی و کشف شده از نیپور، دارای کتیبه هائی به خط میخی در پشت یا در شانه خود استند، که نام خدا و همچنان حرفه و نام خود اهدا کننده  نیز در آنها تحریر و حک شده است.