انسان دروغگو دیده بودم اما خدای دروغگو نه

در صفحهٔ یکی از هموطنان تصویر فوق را با عبارت بالا خواندم

فهم ناچیزم را از قران در میان میگذارم

در آیهٔ ۲۹ سورهٔ بقره صحبت از مشاهده و دیدگاه انسان است، ولی در آیهٔ سورهٔ نازعات صحبت از خلقت کائنات است. تفاوت نگاه کردن به یک نقطهٔ مشخص از دو جهت متقابل خالق و مخلوق است: اولی مشاهدهٔ انسان محور است و دومی خلقت خدا محور. 

در سورهٔ بقره خداوند انسان را به مشاهدهٔ طبیعت می گمارد که چنین دیدگاهٔ مشاهده باید انسان محور باشد و هستی طبیعت و محیط زیست و ماحول نزدیک انسان یعنی زمین آغاز میشود. در سورهٔ بقره قدامت تسلسل خلقت موجودات مطرح نیست. در آیهٔ هُوَ ٱلَّذِى خَلَقَ لَكُم مَّا فِى ٱلْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ ٱسْتَوَىٰٓ إِلَى ٱلسَّمَآءِ... دو کلمهٔ کلیدئ  «خَلَقَ لَكُم» یعنی از محیط ماحول شما انسانها و عبارت «إِلَى ٱلسَّمَآءِ» یعنی تا آسمانها اشارهٔ صریح به زاویهٔ دید در یک مشاهدهٔ انسان محور است. 

در سورهٔ نازعات صحبت از مشاهده نیست بلکه  از خلقت است. خلقت عالم هستی از دیدگاه کائنات - محور مورد بحث قرار گرفته. خداوند هستی را کائنات محور خلق کرده و در آن معادله آسمانها یعنی کائنات افلاک و کهکشانها... قدامت خلقت به مراتب بیشتر از زمین را دارند. در آیهٔ وَٱلْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَىٰهَآ خلقت مراحل خلقت بعدئ زمین در عبارت «بَعْدَ ذَٰلِكَ» به وضاحت دیده میشود. این دیدگاه قرانی که در مقایسه با کائنات، زمین  بعدها خلق شده هم با دیدگاه بتلمیوس تمدن یونان در مغایرت است و هم با دیدگاه زمین محور قرون وسطایی اروپا. در واقع دیدگاه کائنات محور قرانی را کوپرنیک تائید کرد.

آیهٔ ۴۷ سورهٔ ذاریات وَٱلسَّمَآءَ بَنَيْنَـٰهَا بِأَيْي۟دٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ «ما کائنات را ایجاد کردیم و با سرعت پیوسته رو به تزاید آنرا گسترش میدهیم.» را صرف هفتاد سال پیش  فزیکدان شهیر ادوین هبل «کشف» یعنی تائید کرد. در واقع اسراری که در این آیه نهفته با عصریتیرین تیوریهای فزیک فضایی و نجوم منجمله قوانین شماره یک و شماره دو تیوري ترموداینمک مطابقت دارد. تیوری قوهٔ فرار ذرات که نقطهٔ ضعف تیورئ «بیگ بنگ» است، صرف در همین آیه قابل توضیح است، زیرا در غیر آن هر توان عقلانئ انسان از فهم آن عاجز است که چرا و کدام قدرت باعث میشود که تمام اجرام سماوی از لحظهٔ خلقت تخمینئ ۱۳ممیز ۸ بلیون سال «بیگ بنگ» خلاف همهٔ قوانین طبیعت از هم به سرعت متزاید متلاشی میشوند.

 این واقعیت را که قران چهارده قرن پیش ذکر کرده تا کنون هیچ دانشمندی توضیح کرده نتوانسته: نه از روی قانون جاذبهٔ نیوتن، نه از روی تیوری نسبیت انشتاین، نه به اساس نظریات ستیون هاکینز، نه از روی تیوری عالم یازده بُعدی (رب العالمین)، نه از روی تیوری اصالت ماده، نه به اساس انرژی تاریک و اصالت تموج، نه حتی به اساس قوهٔ استدلال و منطق و عقل انسان...

نام این سوره نازعات در خور تعمق و ژرفبینی است یعنی ستاره های که تنها افول میکنند اشارهٔ صریح است به پدیدهٔ نهایت معاصر سیاه چالهای افلاکی که اجرام سماوی را فقط می بلعند و نابود میکنند و هرگز فرصت طلوع ندارند.

با نظر این هموطن کاملاً موافقم که: «انسان دروغگو دیده بودم اما خدای دروغگو نه».