گفتم که میخواهم تُرا باور مکن

گفتم که میخواهم تُرا باور مکن، باور مکن
از جمع یاران پا مکش، با من به یاری سر مکن
گر همچو گل در خنده ام ، دام فریب افگنده ام
در حسرت دامی چنین، بیهوده دامن تر مکن
لعنت که چون آغوش من، جز لعل پر نوش من
در خلوت خاموش من، اندیشه یی دیگر مکن