به عیادت بیا که بیمارم

ای بت سرو قد ماه سیما

بگذرد از جرم من برای خدا

از سر یاری و زراه وفا 

بار دیکر رخت بمن بنما

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت زدیده می بارم

قدمی رنجه گر سویم آری 

پدهد اجر تو حضرت باری

می کنم پیشت اینقدر زاری

ای طبیب از رۀ وفا داری

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت زدیده می بارم

دم مردم رسیده کار من 

همچو جان آی در کنار من

عذر بپذیر یرد لشکار من 

اگر هستی تو یار یار من 

بعیادت بیا که بیمارم

اشکر حسرت ز دیدۀ می بارم

از فراق رخت خزان شده ام 

زار و بیمار و نا توان شده ام

تیر بودم زغم کمان شده ام

چه بگویم که من حسان شده ام

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت زدیده می بارم

ایکه بودی تو با من هم خانه 

تو بود شمع من چو پروانه

گه توی میگفتی گه من افسانه 

پنجه ام کاکل ترا شانه 

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت زدیده می بارم

مدتی شد که رفته ای زبرم 

سایه ات را گرفته ای ز سرم

از فراق تو گلزده جگرم

 نگرفتی تو روز کی خبرم

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت ز دیده می بارم

سبب رنجش تو آیا چیست

سخن روشن زن معما چیست

ایدل من بگو که دلخوا چیست

بین ما و تو این سخنها چیست

بعیادت من بیا که بیمارم

اشک حسرت ز دیده می بارم

اه پر در در جگر دارم 

طبق اتشی بسر دارم

زمن ازرده ای خبر دارم

اگر عفو کنی نظر دارم

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت زدیده میبارم

کردی در وصل خود بد اموزم

تا بکی چشم در رهت دوزم

در سراغ تو شب شود روزم

شب زهجرت چو شمع می سوزم

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت ز دیده می بارم

ای بت مه لقای شیرینم

بخدا برده ای دل و دینم

سوی در روزهایست می بینم

 انتظار تو تا بکی شینم

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت ز دیده می بارمپ

بلب من رسیده جان من 

راز شده عمر نا توان من

نام مانده است از نشان من

توئی هم روح و هم روان من

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت ز دیده می بارم

عشقری بی طبیب و غخموار است

عشقری بیکس است و بیمار است

عشقری بی گل رخت خار است

عشقری راحیات دشوار است

بعیادت بیا که بیمارم

اشک حسرت زدیده می بارم